از دوران باستان تاکنون، موزاییک با رنگ‌های خیره‌کننده و ظاهر دلفریب خود، نقش اساسی در طراحی و معماری جهان داشته است. موزاییک با ترکیب تکه‌های شیشه یا مواد دیگر که با دقت فراوان در کنار هم چیده می‌شود، ظاهر فوق‌العاده جذابی به دکوراسیون و محیط شهری می‌دهد. اگر می‌خواهید مختصر اطلاعاتی از تاریخچه موزاییک بدونید ، ادامه ی این مطلب را مطالعه کنید:
تاریخچه ی هنر موزاییک آرت :
موزاییک یک هنر متداول میان فرهنگ‌های مختلف در طول تاریخ بوده است. قدیمی‌ترین موزاییک در معابد میان‌رودان (Mesopotamia) پیدا شده که مربوط به هزاره سوم قبل از میلاد است. این موزاییک‌ها عمدتاً از عاج، صدف و سنگ ساخته شده‌اند؛ موزاییک‌هایی که چند هزار سال بعد در معماری یونان باستان و امپراتوری روم نیز دیده می‌شود. البته بر خلاف موزاییک‌سازان میان‌رودان، موزاییک‌سازان دوران باستان، تصاویر، الگوها و اشکال بهتر و هنری‌تری تهیه می‌کردند.
از قرن چهارم میلادی تا دوره رنسانس (حدود قرن ۱۴) موزاییک در ساخت کلیساهای کاتولیک ایتالیا پدیدار شد. این قطعات زیبای هنری معمولاً در سقف و کف کلیساها استفاده می‌شدند و تصاویری از فرشتگان و دیگر موجودات توصیف شده در انجیل را به تصویرمی‌کشیدند.
کاشی شکسته
موزاییک همچنین جزء جذایی ناپذیر معماری اسلامی محسوب می‌شود که بین قرن‌های ۷ تا ۸ میلادی گستردگی فراوانی داشت. موزاییک در ساخت مساجد و بناهای اسلامی به شکل گسترده‌ای دیده می‌شود. موزاییک در معماری اسلامی عمدتاً اشکال هندسی با رنگ‌های شاداب را شامل می‌شود. این طرح‌ها را می‌توان هم در معماری داخلی و هم در بنای خارجی ساختمان‌ها مشاهده کرد.
طی قرون وسطی، موزاییک بازیگر عمده‌ای در هنر بیزانسی (Byzantine art) محسوب می‌شد. در این دوره، موزاییک به شکل عمده جهت ساخت پرتره‌هایی استفاده می‌شد که جزئیات بیشمار و روکش‌های نازک طلا از خصوصیات آنها بود. با اینکه بیشتر این آثار از بین رفته‌اند اما موارد اندک باقی‌مانده را می‌توان جزو شاهکارهای پر زرق و برق هنر معماری جهان به شمار میرفت.
گرچه هنرمندان رنسانس (Renaissance) میانه خوبی با موزاییک نداشتند اما هنر نوگرا (Modern art) دست دوستی به سمت آن دراز کرد. از آنتونی گائودی (Antoni Gaudí) افسانه‌ای گرفته تا معماران سبک آرت دکو (Art Deco) هنر موزاییک را زنده نگه داشتند و راه را برای هنرمندان امروزی هموارتر کردند.